de Pijnappelklier De pijnappelklier, gelegen in het centrum van de hersenen, is ongeveer een kwart centimeter in grootte, rood-grijs, en weegt ongeveer een tiende van een gram. In tegenstelling tot andere delen van de hersenen die paarsgewijs voorkomen, is er maar één pijnappelklier. De locatie in het centrum van de hersenen en de aanwezigheid in andere diersoorten geven aan dat het in een ouder gedeelte van de hersenen zit.
De pijnappelklier is aanwezig in alle (lagere) gewervelde dieren. Hij wordt ook wel eens het “derde oog” genoemd, omdat haar taken sterk lijken op die van een werkelijk oog. De pijnappelklier bezit nl daadwerkelijk onderdelen die ook in een oog voorkomen zoals een hoornvlies, staafjes en kegeltjes etc.
Rechtstreeks beïnvloed door het licht via onze de ogen, regelt de pijnappelklier bij alle gewervelde dieren o.a het circadiaans ritme of slaap-waak ritme, de menstruatiecyclus, sexdrive, parings-seizoenen, winterslaap, seizoensgebonden vlucht patronen en veel andere “instinctieve” gedragingen.
Onderzoeker dr. Rick Strassman toont in diverse boeken ( zoals “DMT, the spirit molecule” en “Inner paths to outer space”) het verband aan tussen de pijnappelklier en de productie van dimethyltryptamine (http://nl.wikipedia.org/wiki/Dimethyltryptamine). Dit laatste stofje wordt op veel plaatsen in de natuur aangetroffen waaronder grassen, schimmels, dieren en dus ook mensen. Onze eigen pijnappelklier produceert het.
In vele oude culturen neemt de pijnappelklier een belangrijke plaats in. De Taoisten beschikten al meer dan 4000 jaar geleden over uitgebreide kennis van de pijnappelklier. Gnostische teksten uit de tweede eeuw verwijzen duidelijk naar de pijnappelklier in relatie tot zeven verschillende energie-centra. Een man als Descartes noemde het orgaantje “de zetel van de ziel”. Ook de paus blijkt goed op de hoogte te zijn. Het grootste kunstwerk van een pijnappel wat er ooit gemaakt is staat in het Vaticaan in de vorm van een fontein. 
Zelfs de verantwoordelijke figuren van WO2 blijken zich er ook bijzonder in te hebben verdiept. (http://www.williamhenry.net/spear.html).
Wat we o.a. weten is dat de pijnappelklier verantwoordelijk is voor onze hormoonhuishouding. Zo worden er o.a. stoffen als serotonine en melatonine geproduceerd. Beide stoffen zijn belangrijke neurotransmitters, dit zijn de chemische boodschappers die ervoor zorgen dat communicatie tussen individuele zenuwcellen mogelijk is. De pijnappelklier is het meest actief in de ochtend, wanneer de zon opkomt. Daarom is dat zo’n goed moment om te mediteren. Hij werkt nauw samen met de hypofyse en zij zijn er samen verantwoordelijk voor hoe onze levensenergie of “Chi” door ons lichaam stroomt. De oude Taoisten noemen dit gebied waar zij zich bevinden “the crystal palace”. In het verleden werd gedacht dat er met het klimmen der jaren een verkalking plaatsvond in de pijnappelklier omdat men er vaak wat wittige aanslag in vond. Dit zou te wijten zijn geweest aan vervuiling en zaken als fluor in het drinkwater. De waarheid is echter anders. Een actieve pijnappelklier produceert nl kleine kristalletjes. Onderzoek heeft aangetoond dat dit piezo-kristallen zijn. Dit soort kristallen kennen wij en gebruiken wij als bv antennes in radio’s. Je zou dus kunnen zeggen dat we onze eigen zender/ontvanger bij ons dragen, midden in ons hoofd. Afstanden worden hiermee heel relatieve eenheden. Volgens de overleveringen worden ook stoffen als amrita en ambrosia in de pijnappelklier gemaakt. De plek waar de pijnappelklier zich bevindt is precies tussen ons ruggenmerg en de hersenen in. Van daaruit kan het ieder stukje van het lichaam in fracties van seconden bereiken. Het is in wezen de dirigent van ons lichaam en de zetel van onze ziel.
Dr. Strassman trof verschillende triptamines aan in zowel menselijk bloed als het vocht wat onze hersenen en ons ruggenmerg omgeeft, het zg. cerebrospinaal vocht.
Strassman legt ook uit hoe ervaringen met psychedelische drugs, meditatieve staten, spontane bijna-dood-ervaringen en andere verschijnselen, in verband kunnen worden gebracht met de pijnappelklier.
Lyttle wijst op de universele mystieke visie van God als een alles omvattend wit licht en beweert dat, op een fysiologisch niveau, deze ervaring afkomstig is van chemische reacties in de pijnappelklier die zeer licht gevoelig is. “Licht, de ogen en het ‘derde oog’ of pijnappelklier vormen een triade die rechtstreeks normaal of veranderd bewustzijn en vele lichamelijke functies controleert en regelt. Deze drie factoren zijn ook rechtstreeks betrokken bij mystieke staten en de ‘psychedelische’ ervaringen.